Codzienne rozmyślania #15

 Czasami przychodzi taki czas, że trzeba posypać głowę popiołem. Na mnie chyba teraz przyszedł ten właśnie okres. W ostatnich dniach popełniam wiele błędów, których bardzo żałuję, z którymi walczę, z którymi nie chcę żyć. Nie potrafię rozgryźć samego siebie. Jestem jakiś inny. Dziwię się, że moi znajomi nie do końca mnie znają, a tak naprawdę sam siebie nie znam...Chcę was przed tym ostrzec.
Bycie ministrantem i lektorem w Kościele uczy mnie czegoś niezwykłego. Codziennie mam okazję przeżywać coś niesamowitego. Wczoraj miałem zaszczyt czytać fragment pięknego Pierwszego listu św. Pawła do Koryntian. Było to niesamowite czytanie o tym, żeby kochać jedną kobietę lub jednego mężczyznę. Końcowe zdanie jednak starałem się podkreślić najbardziej. Bardzo mnie ono dotknęło: Przemija bowiem postać tego świata. Czy to oznacza smutek, czy też wielką radość? Następnie ksiądz w piękny sposób odczytał fragment Ewangelii według św. Łukasza:
W owym czasie Jezus podniósł oczy na swoich uczniów i mówił: 
„Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. 
Błogosławieni wy, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. 
Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. 
Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy was zelżą i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom. 
Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. 
Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. 
Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie. 
Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom”.

 Nie wiem czy jesteście wierzący, czy nie. Nie do tego zmierzam. Chcę Wam tylko przekazać moje odczucia. Miałem w szkole cały dzień ciarki po tych słowach, a gdy wróciłem do domu, coś we mnie pękło. Jestem mężczyzną, ale popłakałem się. Tak po prostu. Okazało się, że wszystko jest na odwrót. Czy to nie jest tak, że my wszyscy za bardzo przejmujemy się sprawami doczesnymi? Przywiązujemy uwagę do błahych rzeczy. Gdy nam wydaje się, że jest dobrze, to tak naprawdę jest źle. Dążymy ciągle do zdobywania majątków, a Jezus mówi, że opłaca się być biednym. Przyjdzie czas, gdy dzieci w Afryce, o których pisałem będą mieli ,,wspaniały posiłek" podczas gdy my będziemy cierpieli zdecydowanie gorszy głód. Chcemy być przez wszystkich lubiani, a czasami trzeba się trochę schować, pocierpieć samotność i nienawiść ze strony innych. Bogacze prawdopodobnie zostaną z niczym, a Ci, którzy się śmieją, zaczną płakać. Lubimy, gdy ktoś nas chwali. Okazuje się, że wtedy powinniśmy być zasmuceni. Nie wiem jak jest w waszym przypadku, ale u mnie wychodzi na to, że muszę przewrócić moje życie do góry nogami. I ja tego chcę. Ten fragment jest bardzo wszechstronny, że tak to ujmę. Spokojnie mogliby go przeczytać osoby niewierzące i brać z niego przykład. Bo jakiż gest ma pożyczka, jeśli oczekujemy zwrotu? Jaki sens ma oddanie komuś w twarz za to, że Cię uderzył? Jaki sens ma nienawiść do kogoś, skoro możemy znosić tę osobę i spróbować się z nią dogadać? Myślę, że nie chcemy, aby nasz świat zmierzał w tym kierunku. Moc w słabości się doskonali.Piękny cytat. Dlatego cudownie jest mało mieć a wiele dawać...